Οι επιστήμονες που μελετούν τη συμπεριφορά των ψαρονιών βρήκαν πρόσφατα ότι τα υπέροχα αυτά πουλιά έχουν την ικανότητα να διαμορφώνουν φιλίες που έρχονται πολύ κοντά στις ανθρώπινες.

Περίπου το 10% των ειδών των πτηνών, και το 5% των ειδών των θηλαστικών αναπαράγονται “συνεργατικά”, που σημαίνει ότι κάποια άτομα δεν αναπαράγονται, με σκοπό να μπορούν να φροντίσουν τα μικρά των άλλων. Κάποια ζώα και πτηνά φροντίζουν ακόμα και τα μικρά άλλων ειδών. 

Πρόσφατα, οι ερευνητές που μελετούν το είδος των “υπέροχων ψαρονιών” (Lamprotornis superbus) ανακάλυψαν ότι η υποστήριξη μεταξύ τους είναι αμφίδρομη, καθώς τα πουλιά που δέχτηκαν βοήθεια στο τάισμα ή στη φύλαξη των μικρών τους ανταποδίδουν τη χάρη όταν το πουλί-φροντιστής κάνει τα δικά του μικρά. 

Ανατροφή των μικρών από κοινού

Ο καθηγητής Dustin Rubenstein, συν-συγγραφέας της έρευνας από το Πανεπιστήμιο Columbia, εξήγησε ότι αυτή η συμπεριφορά πιθανόν να είναι απαραίτητη για τα ψαρόνια που ζουν σε δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες με συχνές ξηρασίες και περιορισμένες πηγές τροφής.  

“Ένα ζευγάρι πτηνών πιθανότατα δεν μπορεί να ταΐσει μόνο του τα μικρά του, επομένως χρειάζονται αυτούς τους φροντιστές να τους βοηθήσουν”, είπε, προσθέτοντας ότι, καθώς από κάθε γέννα προκύπτουν μερικά μικρά, οι γονείς χρειάζονται βοήθεια έξω από την οικογένεια για να τα μεγαλώσουν. 

“Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα μη-συγγενικά πουλιά εισέρχονται στην ομάδα, και αναπαράγονται πολύ γρήγορα, συνήθως μέσα στον πρώτο χρόνο, ίσως στον δεύτερο χρόνο, και μετά κάνουν ένα διάλειμμα και αναπαράγονται κάποια από τα υπόλοιπα πουλιά – και ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί,” δήλωσε ο Rubenstein. “Αλλά αναπτύσσουν αυτές τις ζευγαρωτές αμφίδρομες σχέσεις, με την έννοια ότι μπορεί να σε βοηθήσω φέτος, κι εσύ θα με βοηθήσεις στο μέλλον”. 

Τα αποτελέσματα της έρευνας ευθυγραμμίζονται με προηγούμενες μελέτες του Rubenstein και των συνεργατών του, οι οποίες είχαν καταλήξει ότι τα υπέροχα ψαρόνια που ζουν σε μεγαλύτερες ομάδες έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν από τα ζευγάρια που παλεύουν μόνα τους. 

Στη δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό Nature, ο Rubenstein και οι συνεργάτες του αναφέρουν ότι μελέτησαν τα υπέροχα ψαρόνια σε 410 φωλιές στην Κένυα, σε 9 κοινωνικές ομάδες, καταγράφοντας δεδομένα από το 2002 τα οποία αφορούσαν περισσότερες από 40 εποχές ζευγαρώματος. Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα συνέλεξε γενετικό υλικό από 1.175 πουλιά για να μελετήσει τις μεταξύ τους σχέσεις. 

Φίλοι, όχι μόνο συγγενείς

Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι, αντί να βοηθούν τυχαία άλλα πουλιά, τα ψαρόνια προτιμούν να βοηθούν τους συγγενείς τους, ειδικά αν έχουν γεννηθεί στην ίδια φωλιά. Παρόλα αυτά, βοηθούν επίσης και πουλιά που δεν συγγενεύουν μαζί τους, ακόμα κι όταν έχουν την ευκαιρία να βοηθήσουν συγγενείς τους.

Η ερευνητική ομάδα βρήκε ότι οι φροντιστές τείνουν να βοηθούν συγκεκριμένα πουλιά που βρίσκονται στη φάση της αναπαραγωγής. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα ζεύγη που αναπαράγονται και οι βοηθοί τους συχνά αλλάζουν θέσεις από τη μία αναπαραγωγική περίοδο στην άλλη – ειδικά αν είναι μετανάστες στην ομάδα. “Μπορεί να τα θεωρήσει κανείς φίλους, με την έννοια ότι δεν είναι συγγενείς”, είπε ο Rubenstein. 

Παρόλα αυτά, τα ερωτήματα παραμένουν. “Γιατί δεν βοηθούν απλά το ένα το άλλο, χωρίς στη συνέχεια να την ανταποδώσουν στο μέλλον;” αναρωτήθηκε ο Rubenstein, προσθέτοντας ότι η ομάδα εξακολουθεί να συλλέγει δεδομένα για να απαντήσει στις συγκεκριμένες απορίες των επιστημόνων. 

Θα μπορούσε μια γάτα να γίνει φίλη με μια άλλη; Τι ακριβώς συμβαίνει

Υπάρχει κάποια συνταγή για μια επιτυχημένη φιλία ανάμεσα σε δύο γάτες;

Η ερευνητική ομάδα δήλωσε ότι, ενώ οι έρευνες συνήθως εστιάζουν στο πώς η παροχή βοήθειας σε ένα μέλος της οικογένειας προάγει τις πιθανότητες των γονιδίων των βοηθών να περάσουν στην επόμενη γενιά, η νέα έρευνα έδειξε ότι η βοήθεια – ακόμα και μεταξύ μη-συγγενών – μπορεί να επιφέρει άλλα οφέλη. 

Η Δρ. Julia Schroeder, ειδικός στη συμπεριφορική οικολογία στο Κολλέγιο Imperial του Λονδίνου, η οποία δεν συμμετείχε στην έρευνα, δήλωσε ότι η συγκεκριμένη μελέτη υποστηρίζει την ιδέα ότι τα πουλιά μπορούσαν να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο, και επιβεβαιώνει προηγούμενες εικασίες, ότι συμμετέχουν σε συμπεριφορές δούναι και λαβείν.  “Μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τον αλτρουισμό και την εξέλιξη του αλτρουισμού, καθώς παραμένει ακόμα λίγο μυστήριο πράγμα”, ανέφερε. 

Με πληροφορίες από The Guardian