Συνήθως λέμε για τα πράγματα που πρέπει να συνηθίσει ένα κατοικίδιο όταν μπαίνει στη ζωή και το σπίτι μας. Σπάνια αναφερόμαστε στην πρώτη και πιο δύσκολη συνθήκη με την οποία πρέπει να συμφιλιωθούμε εμείς, τον θάνατό του.

Είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί, το πιο επώδυνο, η μόνη μαύρη στιγμή στην υπέροχη και αστεία ζωή με έναν τετράποδο φίλο. Είτε γίνει ξαφνικά είτε όταν έρθει κανονικά η ώρα του, είτε αν γίνει ευθανασία είτε “φύγει” στο σπίτι, ο πόνος είναι μεγάλος και η πληγή μένει ανοιχτή για πολύ καιρό.

Κάθε φορά που έχανα έναν δικό μου σκύλο, οι άνθρωποι που μου έδιναν κουράγιο χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Αυτούς που με ενθάρρυναν να υιοθετήσω αμέσως ένα νέο σκυλάκι και αυτοί που μου έλεγαν ότι δεν είναι ώρα ακόμα, ή έλεγαν πως οι ίδιοι δεν άντεξαν αυτό τον πόνο και αποφάσισαν ότι δεν θα υιοθετήσουν ποτέ ξανά. Κάποιοι το τήρησαν, κάποιοι άλλοι “ξελογιάστηκαν” από κάποιο τετράποδο που βρήκαν σε καταφύγιο ή στο δρόμο.

Όλες οι παραπάνω απόψεις είναι σωστές και αναμενόμενες. To πένθος είναι μια προσωπική υπόθεση που ο κάθε άνθρωπος το βιώνει με τον δικό του τρόπο, στον δικό του χρόνο.

Όπως και να το κάνουμε, η ζωή με τον σκύλο είναι πιο εξωστρεφής, γιατί βγαίνουμε πιο πολλές βόλτες έξω, 2 και 3 φορές τη μέρα, μας συνοδεύει στα μαγαζιά, στη θάλασσα και γενικά, σε αρκετές εξόδους μας. Άρα δημιουργείται ένας ακόμη κρίκος στη σχέση μαζί του, αυτός όταν είμαστε έξω. Μπορεί να έχει συμβεί και σε εσάς, να γνωρίζουν το όνομα του σκύλου σας και να τον χαιρετάνε, όχι όμως και το δικό σας. Όταν χάνουμε τον σκύλο, πολλές φορές δεν περνάμε από το πάρκο ή από τα σημεία που περνούσαμε στη βόλτα, γιατί δεν αντέχουμε τον πόνο.

Η αγάπη για τους σκύλους είναι αναμφισβήτητη, τόσο για εκείνους που προχωρούν αμέσως σε νέα υιοθεσία, όσο για αυτούς που θέλουν τον χρόνο τους μέχρι να αποφασίσουν κάτι τέτοιο. Ας δούμε τι μπορεί να σκέφτονται όσοι βρίσκονται στη δεύτερη κατηγορία, στην οποία ανήκω και εγώ, 7,5 μήνες μετά την οδυνηρή και ξαφνική απώλεια του καλύτερού μου φίλου, του σκύλου μου:

– Μήπως η υιοθεσία ενός νέου σκύλου είναι ένα είδος προδοσίας για αυτόν που χάσαμε; Ξαφνικά, δηλαδή, θα δώσουμε την αγάπη μας στον επόμενο, ξεχνώντας τον μέχρι πρότινος πιστό μας φίλο; Εκείνος δεν θα άλλαζε ποτέ κηδεμόνα, αν μπορούσε να το επιλέξει. Όλες αυτές οι ενοχές υπάρχουν στο μυαλό μας, όπως και το ότι κανείς σκύλος δεν θα αντικαταστήσει την αγάπη που είχαμε, τις στιγμές που μοιραστήκαμε, τη ζωή που ζήσαμε μαζί. Η λογική απάντηση εδώ είναι πως όχι, η αγάπη δεν αντικαθίσταται ούτε μεταφέρεται. Μόνο διευρύνεται, γιατί ένα άλλο πλάσμα κερδίζει για διαφορετικούς λόγους την αγάπη μας.

– Θα μπορώ να αγαπήσω τον νέο σκύλο όπως του αξίζει; Σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση είναι σίγουρα ναι, γιατί κάθε ζωάκι κερδίζει τη δική του θέση στην καρδιά μας. Αυτό όσοι έχασαν τον πρώτο τους σκύλο, ίσως να μην το συνειδητοποιούν, όσοι όμως έχουν βιώσει αρκετές απώλειες και προχώρησαν, το γνωρίζουν καλύτερα. Κάθε κατοικίδιο έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ιστορία και τις δικές του ανάγκες.

Αρκετοί φίλοι και γνωστοί μου, μου στέλνουν φωτογραφίες από σκύλους που θεωρούν ότι μου ταιριάζουν και πως είναι κατάλληλοι για μένα. Και η αλήθεια είναι πως όλοι τους είναι αξιολάτρευτοι. Αλλά δεν είναι ο Άλφι. Τους συμπαθώ αρκετά, αλλά δεν τους λατρεύω όπως τον Άλφι. Και κάπως έτσι δεν αποφασίζω να υιοθετήσω ακόμα σκύλο. Μέσα μου, πιστεύω πως θα έρθει η στιγμή που θα με βρει εκείνος, που θα συναντήσω έναν και θα είναι αναπόφευκτο το να τον πάρω σπίτι.

Γιατί η απώλεια ενός σκύλου μπορεί να είναι πιο επώδυνη από την απώλεια ενός συγγενή ή φίλου

Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι οι σκύλοι μπορούν να κατανοήσουν τις ανθρώπινες προθέσεις.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά

Οι άνθρωποι που αποφασίζουν άμεσα να ξαναβάλουν στη ζωή τους έναν σκυλάκο, ίσως να έχουν βρει τρόπο να τακτοποιούν τις σκέψεις τους. Ξέρουν πως η θέση που έχει αυτός που έχασαν στην καρδιά τους δεν κινδυνεύει να χαθεί ή να αντικατασταθεί από έναν άλλο. Απλά η αγάπη μεγαλώνει, πολλαπλασιάζεται. Με την υιοθεσία σώζουν έναν σκύλο από ένα καταφύγιο, από τον δρόμο, από ένα ακατάλληλο σπίτι. Και αυτή η πράξη τούς γεμίζει χαρά και τους εμπνέει καθημερινά για να κάνουν θετικές σκέψεις.

Δυστυχώς, η ζωή με έναν σκύλο έχει ημερομηνία λήξης και ο αποχωρισμός είναι πάντα μια σκέψη, που επιλέγουμε να βάζουμε όσο πιο πίσω γίνεται στο μυαλό μας. Όμως, μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, θα πρέπει να ζούμε κάθε μέρα μαζί του, όσο καλύτερα γίνεται, προσφέροντας στον πιστό μας φίλο, μια ζωή γεμάτη αγάπη και, φυσικά, τις πιο γευστικές λιχουδιές!