Όσοι έχουμε ζήσει με σκύλο γνωρίζουμε καλά εκείνες τις παράξενες στιγμές που το κατοικίδιό μας στέκεται ακίνητο σε μια σκοτεινή γωνία, που γρυλίζει χωρίς εμφανή λόγο, που μοιάζει να κοιτάζει κάτι αθέατο στα δικά μας μάτια.

Η λογική υπαγορεύει πως αυτές οι συμπεριφορές έχουν μια απλή, φυσιολογική εξήγηση: ένας ήχος εκτός του εύρους της ανθρώπινης ακοής, μια μυρωδιά που πιάνει μόνο η ευαίσθητη μύτη του ζώου μας, μια σκιά που κινήθηκε απότομα και το τρόμαξε.

Μερικές φορές όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού μας παραμένει μια λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη αμφιβολία: κι αν ο σκύλος μας βλέπει κάτι που εμείς δεν μπορούμε να δούμε; Μια παρουσία πέρα από το φάσμα της ανθρώπινης αντίληψης, που κρύβεται από εμάς για τους δικούς της μοχθηρούς λόγους;

Την ώρα που η λογική και η επιστήμη μιλά για οξυμένες αισθήσεις, η φαντασία και ο κινηματογράφος μιλούν για απόκοσμες και μυστηριώδεις οντότητες. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους βρίσκεται ο Indy, ο υπέροχος πρωταγωνιστής της ταινίας υπερφυσικού τρόμου «Good Boy», ένα αξιαγάπητο Ριτρίβερ Νέας Σκωτίας που κατάφερε να μας πείσει ότι όντως… βλέπει φαντάσματα.

Η πλοκή της ταινίας

Η πλοκή του «Good Boy» παρουσιάζεται στον θεατή μέσα από τα μάτια ενός σκύλου, ένα εύρημα που αποδεικνύεται άκρως αποτελεσματικό όσον αφορά την ατμόσφαιρα του φιλμ. O Todd, που πάσχει από σοβαρή αναπνευστική ασθένεια, αποφασίζει να αφήσει την πόλη και να μετακομίσει με τον σκύλο του, τον Indy, στο παλιό εξοχικό του παππού του, σε μια απομονωμένη δασική περιοχή. Το σπίτι όμως έχει ένα σκοτεινό παρελθόν και ο Indy έρχεται σύντομα αντιμέτωπος με τις ισχυρές δυνάμεις που κρύβονται στις αραχνιασμένες γωνιές του και σφίγγουν τον κλοιό τους γύρω από τον ανυποψίαστο κηδεμόνα του.

Καθώς η ιστορία κλιμακώνεται, o ίδιος ο Todd μοιάζει να καταλαμβάνεται από το σκοτάδι του σπιτιού και το ένστικτο του αξιαγάπητου τετραπόδου να τον προστατέψει γίνεται πιο επιτακτικό, οδηγώντας σε μάχη ζωής και θανάτου.

Η αληθινή σχέση στοργής πίσω από την ταινία

Ο τετράποδος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι στην πραγματικότητα το κατοικίδιο του σκηνοθέτη της, Ben Leonberg, και της συντρόφου του Kari Fischer που συμμετείχε στην παραγωγή. Το ζευγάρι υιοθέτησε τον Indy πολλά χρόνια πριν και κανείς από τους δυο τους δεν φανταζόταν πως θα γινόταν μια μέρα η «ψυχή» του κινηματογραφικού τους εγχειρήματος.

«Δεν είχαμε ιδέα ότι θα γινόταν σταρ. Υπήρχε στο μυαλό μου αυτή η ιδέα για μια ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού που θα παρουσιαζόταν από την οπτική ενός σκύλου. Όμως τον Ίντι τον υιοθετήσαμε για να είναι ο φίλος μας στο σπίτι και τον εκπαιδεύσαμε με βασικές εντολές, ώστε να μπορεί να μας συνοδεύει στις βόλτες και τις εκδρομές πεζοπορίας. Η ιδέα να γυρίσουμε μια ταινία με αυτόν στο επίκεντρο γεννήθηκε σιγά σιγά», λέει ο 37χρονος σκηνοθέτης στο American Kennel Club.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Good Boy (@goodboy.film)

Οι προκλήσεις των γυρισμάτων

Τα γυρίσματα του «Good Boy» αποδείχθηκαν μια ιδιόμορφη κινηματογραφική πρόκληση, καθώς ο πρωταγωνιστής της δεν είχε την παραμικρή επίγνωση ότι έπαιζε σε ταινία. Παρότι ο Indy διαθέτει μια αβίαστη, μαγνητική παρουσία στο κάδρο, παραμένει ένα σκύλος που δεν καταλαβαίνει από σκηνοθετικές οδηγίες ούτε μπορεί να διαβάσει το σενάριο. Σύμφωνα με τον Leonberg, «ήταν μια σπαζοκεφαλιά το πώς θα κάνουμε να φαίνεται ότι δίνει από μόνος του μια ερμηνεία. Καθώς ανακαλύπταμε πώς θα έμοιαζε η ταινία, βρήκαμε έναν τρόπο να δουλέψουμε μαζί του που ήταν εντελώς μοναδικός και σεβόταν την ιδιαίτερη προσωπικότητά του».

Χρειάστηκαν συνολικά 3 χρόνια και 400 μέρες γυρισμάτων για να ολοκληρωθεί το φιλμ. Η ανθρώπινη παρουσία προστέθηκε στο τελικό στάδιο των γυρισμάτων και πολλές από τις φωνές στο post production. Για το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής, τα γυρίσματα πραγματοποιούνταν σε κλειστά σετ, με παρόντες μόνο τον Leonberg και τη σύντροφό του.

Η «ερμηνεία» του Indy χτίστηκε μέσα από ευρηματικές μεθόδους και τεχνικές, δομημένες σαν παιχνίδι: αστείες φωνές, λιχουδιές, βασικές εντολές και φυσικά η παρουσία των δύο αγαπημένων του ανθρώπων σε κάθε σκηνή. «Είναι ένας σκύλος που λατρεύει να έχει “δουλειά”, γι’ αυτό λειτούργησε τόσο καλά στην ταινία. Κάθε μέρα, για περίπου μια ώρα του παρουσιάζαμε ερεθίσματα, μικρούς γρίφους που έπρεπε να λύσει, και αντιδρούσε με ενθουσιασμό. Σκεφτόταν “τι πρέπει να κάνω τώρα, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν αυτές τις αστείες φωνές;”» θυμάται η Fischer.

«Ο Indy δεν φοβάται, ο θεατής φοβάται»

Για κάποιον φιλόζωο, η ιδέα να παρακολουθήσει μια ταινία τρόμου με σκύλο–πρωταγωνιστή προκαλεί έναν φυσικό δισταγμό. Το είδος, άλλωστε, δεν φημίζεται για τα «ζεστά» και τρυφερά συναισθήματα που γεννά και κανείς δεν θέλει να βιώσει την παραμικρή υποψία κακοποίησης σε ένα ζώο. Όμως οι δημιουργοί της ταινίας φρόντισαν να καθησυχάσουν πλήρως το κοινό, εκδίδοντας μάλιστα και μια ειδική ανακοίνωση, απευθυνόμενη σε όσους ανησυχούν για την ασφάλεια και την ευημερία του Indy.

«Πολλοί με ρωτούν πώς έκανα τον Indy να δείχνει φοβισμένος. Στην πραγματικότητα όμως, ο Indy δεν φοβάται ούτε είναι αγχωμένος σε καμία φάση της ταινίας. Αυτός που φοβάται είναι ο θεατής», διαβεβαιώνει ο Leonberg σε συνέντευξή του στο Games Radar. Αυτό που, ως κοινό, εκλαμβάνουμε ως αγχωμένες αντιδράσεις και τρομαγμένες κραυγούλες είναι απλώς ουδέτερες εκφράσεις και γαβγίσματα ενθουσιασμού «μεταμορφωμένες» μέσα από τεχνικές κινηματογραφικής παραπλάνησης και αριστοτεχνικού μοντάζ. Όσο για τις σκηνές που απαιτούσαν σωματική επαφή με… υπερφυσικές οντότητες, χρησιμοποιήθηκε ένα ομοίωμα του Indy, προκειμένου να μη βιώσει καμία στιγμή δυσφορίας.

Είτε αρέσουν σε κάποιον οι ταινίες τρόμου, είτε όχι, το «Good boy» είναι σίγουρα ένα πρωτότυπο εγχείρημα, που καλεί τον θεατή να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός σκύλου και να νιώσει την ένταση, την τρυφερότητα και τη σιωπηλή δύναμη του δεσμού ανάμεσα σε ένα κατοικίδιο και τον κηδεμόνα του.