Ο Άδης είναι κοράκι. Ένα μικρό πτηνό, που μόλις πριν δυο μήνες βγήκε από τ’ αυγό του.

Βγήκε και προτού κοιτάξει τη μάνα του στα μάτια, κάπου γλίστρησε, ξέφυγε από τη φωλιά του, βρέθηκε στο κενό και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των άγουρων φτερών του, τελικά έπεσε στο δρόμο. Σίγουρα θα κατέληγε κάτω από τις ρόδες κάποιου διερχόμενου οχήματος, αν το όλο περιστατικό δεν έβλεπε η Βίβιαν, φύλακας σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων.

Μάνα κι εκείνη, αμέσως έτρεξε. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Ντυμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια με τη μαύρη στολή των security, και επιπλέον με τα μαύρα της μαλλιά και μαύρα μάτια, η Βίβιαν ήταν το πρώτο πρόσωπο που είδε το μικρό κοράκι μετά τη πτώση του. Την είδε κι αμέσως την αγάπησε.

Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει πως τα κορακοειδή ζουν αρκετά χρόνια και περνούν ολόκληρη τη ζωή τους αφοσιωμένα σ’ ένα και μόνο ένα ταίρι. Ζευγαρώνουν και μένουν μαζί για πάντα. Το πένθιμο μαύρο και το γκρι είναι για εκείνα η φορεσιά της χαράς και του αιώνιου έρωτα.

Το ένστικτο της συντροφικότητας, το αδιαπραγμάτευτο της ελεύθερης επιλογής και το άδολο της συνύπαρξης τα περιβάλλουν ως στολίδια κι επιπλέον είναι προικισμένα με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. Νιώθουν και αντιλαμβάνονται μια ολόκληρη παλέτα συναισθημάτων και με γνώμονα αυτά διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τους. Κατά μια έννοια, τα κοράκια (κορακοειδή, για τους επιστήμονες) είναι οι ευαίσθητοι ποιητές της φύσης.

Έτσι, όταν το νεαρό πτηνό συνάντησε τη Βίβιαν, εκδήλωσε την ανάγκη του με όλα του τα ένστικτα. Και εκείνη ανταποκρίθηκε.

«Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το πάω στον κτηνίατρο, τον κ. Παναγιώτη Μαργιέ, κι αφού το εξέτασε, επικοινώνησε με την ΑΝΙΜΑ της οποίας είναι συνεργάτης», περιέγραψε προς το «topetmou.gr» η Βίβιαν Ζαρκάδα, φύλακας άγγελος του νεαρού πτηνού. Παρότι η οργάνωση δέχθηκε να το φιλοξενήσει, συμφωνήθηκε πως είναι καλύτερο για τον μικρούλη να μην υποστεί το ψυχολογικό στρες μιας αεροπορικής πτήσης. Τα πτηνά έχουν ευαίσθητη καρδιά και κυρίως στις νεαρές τους ηλικίες τα απότομα τραντάγματα από τα κενά αέρος μπορεί να αποβούν μοιραία.

«Σε αυτές τις περιπτώσεις η καλύτερη επιλογή είναι φροντίδα και η στέγη» είπε στο «topetmou.gr» ο κ. Παναγιώτης Μαργιές και εξήγησε τους λόγους: «Τα κορακοειδή, σε αυτή την περίπτωση οι σταχτοκουρούνες, αν βρεθούν σε φιλικό περιβάλλον, προσαρμόζονται εύκολα. Δένονται με τον φροντιστή τους και συνήθως μόλις φτάσουν στην περίοδο της αναπαραγωγής, εγκαταλείπουν την ασφάλεια της εστίας και μόλις βρουν το ταίρι τους, φεύγουν. Μπορεί όμως και να μη φύγουν. Όλα μπορεί να συμβούν».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, τίθεται το εύλογο ερώτημα: Έχοντας μεγαλώσει σε σπίτι, με τροφή και στέγη, θα μπορούν να αυτοσυντηρηθούν ελεύθερα στη φύση; «Για τα κορακοειδή, η μετάβαση είναι πολύ εύκολη. Πρόκειται για παμφάγα πτηνά. Mπορεί να κυνηγήσουν ακρίδες ή να φάνε έντομα, τρώνε φρούτα, αναζητούν σε σκουπίδια και τόσα άλλα. Oπότε η μετάβαση από την οικόσιτη ζωή προς εκείνη του θηρευτή είναι εύκολη», απάντησε ο κτηνίατρος κ. Παναγιώτης Μαργιές.

Η ζωή με τον Άδη

«Είναι σαν να έχω ένα μικρό παιδί στο σπίτι. Παίζει διαρκώς, με καλεί με τον τρόπο του και στρέφει όλη του την προσοχή επάνω μου. Όταν βρίσκομαι στο δίπλα δωμάτιο και αρχίζω, για παράδειγμα, να τραγουδώ, αμέσως τον ακούω πως σταματά ό,τι κάνει και αρχίζει να τραγουδά μαζί μου», περιέγραψε η Βίβιαν Ζαρκάδα τη συγκατοίκηση με το νεαρό πτηνό.

Λάτρης της λογοτεχνίας του σκότους η Βίβιαν, επηρεασμένη από την ποίηση του Πόε και τις Ονειροχώρες του Λάβκραφτ, ούσα και η ίδια συγγραφέας διηγημάτων του φανταστικού, δεν δυσκολεύτηκε να επιλέξει όνομα για το καινούριο της φιλαράκι. Tο ονόμασε «Άδης» κι εκείνο δεν έφερε αντίρρηση.

«Όταν επιστρέφω στο σπίτι, μου κάνει χαρές, παίζει τα φτερά του, του τραγουδώ και εκείνος το αντιλαμβάνεται και τραγουδά μαζί μου. Τον φιλώ και αμέσως βγάζει μικρές, χαρούμενες κραυγές. Πολλές φορές, έρχεται ο ίδιος κοντά μου, απλώνει το ράμφος του μπροστά μου και ξέρω ότι τότε περιμένει να τον φιλήσω».

Μιλώντας για τη συναισθηματική νοημοσύνη του «Άδη», η Βίβιαν Ζαρκάδα δεν έκρυψε τον θαυμασμό της: «Αντιλαμβάνεται τα πάντα. Νιώθει τον ψυχισμό μου, όταν δεν είμαι καλά αλλάζει συμπεριφορά, δεν έχει την ίδια ενέργεια. Σε εκείνες τις στιγμές σταματά το πέταγμα και προτιμά να στέκεται στο πάτωμα, γειώνεται και προσπαθεί να βρίσκεται κοντά μου».

Κάτω από την ίδια στέγη, ως συγκάτοικος βρίσκεται ένα ενήλικο Κοκόνι, η Κιάρα. Σκυλίτσα 13 ετών, μέχρι πρότινος είχε την πρωτοκαθεδρία στο σπίτι. Τώρα κάπως ζηλεύει τον «Άδη» που ξαφνικά μπήκε στη ζωή τους, ωστόσο τις τελευταίες εβδομάδες φαίνεται να έχει εξοικειωθεί με την παρουσία του.

Οι τρεις τους δείχνουν ευτυχισμένοι. Ο Άδης κοιμάται όλο το βράδυ στη γωνιά ενός επίπλου, ξυπνά νωρίς, όμως δεν φωνάζει. Περιμένει τη Βίβιαν για να ξυπνήσει και μετά αρχίζει τα κρωξίματα. Πεινάει και το εκφράζει.

Το πιο δύσκολο στάδιο θα έρθει σε μερικούς μήνες, κοντά στο τέλος του χειμώνα, οπότε αρχίζει η περίοδος αναπαραγωγής για τα κορακοειδή. Τότε θα ξεκινήσει η διαδικασία για την απελευθέρωσή του στη φύση. Η Βίβιαν θα πρέπει κάθε μέρα να πηγαίνει στο επιλεγμένο σημείο και να αφήνει τον Άδη ελεύθερο. Εκείνος θα πετά και κατόπιν θα επιστρέφει σε εκείνη. Θα φεύγει σαν τον άνεμο και θα έρχεται πλημμυρισμένος από την αγάπη που τον περιμένει. Κάποια μέρα θα φύγει και δεν θα επιστρέψει. Τότε θα είναι που θα έχει συναντήσει τη σύντροφο της ζωής του.

«Ξέρω ότι θα είναι δύσκολη η μετάβαση, θα δυσκολευτώ πολύ, δεν θέλω να τον αποχωριστώ, όμως πρέπει. Δεν θέλω να του στερήσω τη φύση του», περιέγραψε για «topetmou.gr» η Βίβιαν διαβάζοντας τους τέσσερις τελευταίους στίχους από το ποίημα που έγραψε για εκείνον:
«[…] τα άστρα θα βάλω φύλακες
και μάρτυρα το φεγγάρι
για εκείνη τη στερνή φορά
κοντά μου να έρθεις πάλι».

Η φωτογράφηση του Άδη έγινε σε χώρο προστατευμένο και ασφαλή για το πτηνό.