Ένας υπέροχος άνθρωπος, με τεράστια αγάπη για τους ανθρώπους και τα ζώα και με αξιοσημείωτη φιλοζωική δράση δεν είναι πια κοντά μας. Ο Δημήτρης Φαλλιέρος ξαφνικά ”έφυγε” για άλλους κόσμους και μας άφησε μόνους.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για έναν άνθρωπο τόσο αγαπημένο και τόσο σημαντικό. Έναν καταπληκτικό συνεργάτη, με ενσυναίσθηση και επιθυμία να προσφέρει.

Ο Δημήτρης ήταν δημοσιογράφος, με μοναδικά κείμενα που σε έκαναν να σκεφτείς ότι ο κόσμος, αν θες, μπορεί να γίνει καλύτερος. Τα κείμενά του στο topetmou.gr έκαναν το site μας καλύτερο. Το γράψιμό του μοναδικό, με πολύ συναίσθημα και πολλή αγάπη. Σε κάθε κείμενο έδινε και ένα κομμάτι από τον εαυτό του.

Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Δημήτρης ήταν φιλόζωος εθελοντής. Λάθος. Ήταν ακτιβιστής, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων, κάτι που έδειχνε καθημερινά στην πράξη. Ήταν τόσο σεμνός που αν διάβαζε το κείμενο, θα ένιωθε αμήχανα. Θα έλεγε ότι υπερβάλλω.

Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Έτσι είναι οι πραγματικοί ακτιβιστές. Ο Δημήτρης είχε αφιερώσει τη ζωή του κυριολεκτικά στα αδέσποτα. Χωρίς να προβάλλει όσα έκανε, χωρίς φωτογραφίες και πόζες στα social media, όπως κάνουν πολλοί. Το έργο του όμως το ήξεραν όλοι.

Σεμνός και ακούραστος, καθημερινά έκανε τα αδύνατα δυνατά για να βρίσκεται δίπλα στα πλάσματα που ζουν στους δρόμους και δίνουν ένα τεράστιο αγώνα επιβίωσης. Που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν χωρίς βοήθεια. Ζώα που χτυπιούνται από αυτοκίνητα και μένουν ανάπηρα, που κακοποιούνται από ανθρώπους, που πυροβολούνται, γέρικα που αργοπεθαίνουν, μωρά που κινδυνεύουν, ζώα που ζουν με απίστευτο φόβο. Ο φόβος της επιβίωσης είναι ο μεγαλύτερος φόβος.

Σε αυτά τα πλάσματα ο Δημήτρης ήταν εκεί, δίπλα τους. Προστάτης τους από τους λίγους. Αμέτρητα τα ζώα που έσωσε, αμέτρητα τα ζώα που βοήθησε, που στείρωσε, που περιέθαλψε. Αμέτρητα ζώα που βρήκαν σπίτι χάρη σε εκείνον. Αμέτρητα τα ζώα που αγκάλιασε, που χάιδεψε. Μόλις μάθαινε για κάποιο που είχε ανάγκη, δεν το σκεφτόταν. Πήγαινε εκεί. Για να το πιάσει και να το μεταφέρει στο κτηνιατρείο. Για να το σώσει.

Ο Δημήτρης δεν σταματούσε να μιλάει για αυτά τα απροστάτευτα πλάσματα. Έκανε συνέχεια προσπάθειες να πείσει ανθρώπους με θέσεις να βοηθήσουν. Τις περισσότερες φορές έβρισκε τοίχο.

Είχε δώσει σε αυτά στην κυριολεξία όλη του τη ζωή. Και όχι εύκολα. Καθημερινά αντιμετώπιζε δυσκολίες, συχνά μάλιστα μεγάλες- από ανθρώπους που του δημιουργούσαν προβλήματα, από ανθρώπους που δεν ήθελαν τα αδέσποτα. Κάποιες φορές πραγματικά κινδύνεψε. Και όμως, εκείνος με το γνωστό του χαμόγελο, συνέχιζε. Η διάσωση ενός ζώου τον έκανε ευτυχισμένο.

Πριν από κάποιους μήνες ο Δημήτρης έχασε την αδερφή του σε τροχαίο. Τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα. Όλον αυτόν τον καιρό υπέφερε σιωπηλά.

Ο Δημήτρης δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας. Τα ζώα έχασαν ένα μεγάλο σύμμαχό τους, έναν προστάτη. Και εμείς χάσαμε τον Δημήτρη μας. Γιατί θα είναι πάντα ο Δημήτρης μας.